Vreemd eigenlijk dat het programma de gevaarlijkste wegen nog nooit een aflevering gehad heeft in Pakistan. Vandaag rijden we de Shimshal pas in. Tot twintig jaar geleden was het niet mogelijk dit dorpje met een auto te bereiken. De vijftig kilometer onverharde weg lijkt soms wel tegen de berghelling aangeplakt. De weg is amper drie meter breed. De chauffeurs rijden de auto’s over de spectaculaire route. Over de rand zie ik tientallen meters lager de rivier stromen. Veilig bereiken we Shimshal. Morgen rijden we de route weer terug.

Een stukje verder is nog een tweede uitzichtpunt. Hier kunnen ook afdalen tot op het ijs. Ik besluit met enkele reisgenoten om af te dalen. Het pad loopt over de rotsen. Voorzichtig stap ik van rots naar rots. Bij een smal stukje glijd ik uit over het losse grind. Ik beland op mijn kont. Gelukkig glijd ik niet verder naar beneden. De begeleiders komen aangesneld en vragen of alles goed is. Eigenlijk schoof ik enkel op mijn kont. Wanneer we onderaan gekomen zijn, klimmen we tegen het ijs weer omhoog. Het ijs is hier een mengeling van stenen, rotsen en ijs. Soms is het glad, soms is het een beetje drassig. Het is lastig in te schatten wanneer het glad of instabiel is. Ik word goed in de gaten gehouden en regelmatig wordt een helpende hand uitgestoken. Op de gletsjer is de ijsmassa meer wit en minder vermengt met gruis. Bij een gletsjerspleet liggen enkel grote stenen die een soort brug over de spleet vormen. Is dit wel stevig, vraag ik de gids. Hij antwoordt bevestigend. Wanneer ik mijn voet op het rotsblok zet, valt het grote rotsblok in de drie meter diepe spleet naar beneden. Gelukkig heeft mijn andere voet nog grip. Mijn been bungelt in de gletsjerspleet. Ik zie het smeltwater onder mij stromen. Thierry heeft mijn hand vast en trekt mij terug op het ijs. Bij deze actie moet ik goed opletten dat de rand niet afbrokkelt en ik alsnog in het ijswater beland. Een beetje geschrokken sta ik weer op de gletsjer.

Op de terugweg naar het hotel stoppen we bij twee bruggen. De eerste hangbrug gaat over een snel stromende beek. De planken liggen met tussenruimtes. Ik loop een stukje de brug op. Even verder ligt de Hoeseini brug. Een hangbrug van 193 meter over de Hunza rivier. Ook hier liggen de houten balken met tussenruimtes. Voorzichtig loop ik over de brug. Ik houd mij met een hand vast aan de staalkabels. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit een hangbrug zo voorzichtig overgestoken ben. Aan de overzijde staat een flinke wind. Ik moet mijn zonnebril goed vasthouden. Ik durf mijn telefoon op de brug niet te pakken voor foto’s. Hij zou maar verdwijnen in het kolkende water van de Hunza rivier. Naast de brug is een zipline. Aan een kabel roetsen mensen over de rivier om vanaf de andere kant weer terug te gaan.

Wanneer we op 4650 meter hoogte arriveren, staan we aan de Chinese grens. De auto’s worden geparkeerd en lopend leggen we het laatste stukje af tot de daadwerkelijke grens. De grenswacht vindt het goed dat er foto’s gemaakt worden. Bij de grote letters ‘I love Pakistan’ is het moment om de taart te nuttigen. Ik heb de eer om de cake aan te snijden. Eén mooie en bijzondere locatie om een verjaardag te vieren.

Even verderop langs de Karakoram Highway komen we bij het Attabad Lake. Dit meer is in 2010 ontstaan door een enorme landverschuiving. De verschuiving blokkeerde de loop van de Hunza rivier. Achter de dam ontstond een groot meer. Pas na vijf maanden spoelde het rivier water over de dam. Dorpjes en negentien kilometer van de Karakoram Highway verdwenen in het meer. De bevolking van Upper Hunza was compleet afgesloten van Hunza. Pas in 2015, toen met behulp van de Chinezen vijf tunnels geopend werden, was weer verkeer mogelijk.

Aan het einde van de vallei komen we bij de Hopper gletsjer. Vanaf het parkeerterreintje wandelen we naar een uitzichtpunt. De gletsjer is bedekt met een grauwe laag stenen en gruis. Deze natuurlijke toplaag weerkaatst het zonlicht en voorkomt dat de gletsjer sneller smelt, maar een witte gletsjer is toch mooier om te zien. Achter de gletsjer ligt een tweede gletsjer. Deze ijsmassa is niet zichtbaar vanaf het uitkijkpunt. Vanaf het uitkijkpunt dalen we af naar het ijs. De afdaling is langer dan ik in eerste instantie ingeschat had. Voorzichtig daal ik af op het zanderige pad. Bij het ijs van de gletsjer is duidelijk te zien dat de gletsjer vroeger veel meer ijs bevatte. Langs de bergwanden zijn de oude sporen zichtbaar. Tussen de stenen en rotsblokken zijn enkele ijsblokken zichtbaar. Ik klim er naar toe. Deze gletsjer is minder indrukwekkend dan de gletsjer eerder deze week. Ik moet dezelfde route weer terug.

Het door Ganesh is de eerste en oudste nederzetting aan de oude Zijderoute in de Hunza vallei. Reizigers langs de Zijderoute konden hier overnachten. Ganesh herbergt enkele oude moskeeën, historische huizen en oude wachttorens. Door een zware overstroming in de negentiende eeuw is een deel van het dorp verloren gegaan. Ook zijn oude huizen afgebroken bij de aanleg van de Karakoram Highway in de vorige eeuw.

Het historische fort van Altit in de Hunza vallei was vroeger het onderkomen van de heersers van Hunza. Het fort en in het bijzonder de toren van het fort zijn 1100 jaar oud. De Emirs verbleven zo’n driehonderd jaar in het Altit fort. Daarna verhuisden zij naar het relatief jongere nabijgelegen Baltit fort in Karimabad.

Na twee dagen klimmen bereik ik de rand waarachter de gletsjer moet liggen. Ik ben even sprakeloos wanneer ik de indrukwekkende ijsmassa zie. Ook zie ik de besneeuwde toppen van de Rakaposhi en Duran peak, beide ruim boven de zeven kilometer hoogte. Wat is dit mooi. Voorzichtig daal ik af tot het ijs. Ik loop over de ijsmassa. Ik hoor het ijs kraken en smeltwater onder het ijs doorstromen. Dit was de inspanning van de zware klim zeker waard.

De Hapakun campsite ligt mooi gelegen. De tenten staan aan de rand van een klein grasveldje. Erachter ligt de vallei. In de diepte ligt Minapin zo’n negenhonderd meter lager. Wanneer ik ‘‘s avonds mijn tent in kruip, merkmik dat de ondergrond niet helemaal vlak is. Tijdens de nacht schuif ik langzaam naar beneden. Bij iedere beweging moet ik mijzelf weer een stukje omhoog trekken. Toch slaap ik prima in het tentje.

Vanuit Minapin starten we een drie daagse trekking in de bergen. Ik heb best wat opgezien tegen deze tocht. De eerste dag klimmen we van zo’n 2000 meter hoogte naar de kampsite op 2900 meter hoogte. Een klim van 900 meter hoogte. In een langzaam tempo klim ik omhoog. Achter mij wordt het dorpje Manipin kleiner.

Na een uurtje rijden vanuit Skardu bereiken we de ingang van het Deosai National Park. Dit park beslaat een grote hoogvlakte boven de vier kilometer. Op het Tibetaanse plateau na is dit het hoogste bergplateau ter wereld. Op de hoogvlakte zijn mooie wandelingen te maken rond de bergmeren. We kamperen twee nachten op de hoogvlakte. De temperatuur kan ‘s nachts zakken tot het vriespunt. Ik duik diep in de slaapzak. De volgende morgen staat er ijs op de buitenzijde van de tent.