Net over de Franse grens ligt de stad Lille. De stad Lille is misschien wel de meest Belgische stad van Frankrijk. Veel historische gebouwen in het centrum zijn opgetrokken in neo-Vlaamse stijl en kleurrijk geschilderd. De oude stad van Lille bestaat uit een stelsel van smalle straatjes, waar het stratenplan uit de 16de eeuw de grondlegger van was. Hier tussen in vormen de Place du Theatre en het Place du General de Gaulle het centrum van de stad. Beide pleinen worden gescheiden door het prachtige oude Beursgebouw. Op de binnenplaats van het beursgebouw wordt dagelijks een boekenmarkt gehouden. Op de terrassen drinken de Fransen hier geen wijn. Iedereen zit hier aan een Belische speciaalbier. Lille is een leuke bestemming voor een weekendje op precies drie uur rijden.

Na acht maanden ben ik de grens weer over gegaan. De grens met België dit keer. Samen met Nicolette heb ik een vier daagde stedentrip gemaakt naar de Belgische hoofdstad Brussel. De stedentrip begon in de Koekelberg basiliek. Deze kerk op een van heuvels rond de stad, is de vijfde grootste kerk ter wereld. Vanaf de koepel hadden we uitzicht over Brussel. ‘s Middags kregen we een uitgebreide rondleiding door de St Michel en Goedele kathedraal in het centrum van de stad. We hebben ook de onderliggende crypte bezocht. Christophe nam ons de volgende ochtend mee voor een historische stadstour, langs de Grote Markt, Manneken en Janneken pis, de beurs, de Vismet en de wijk Zavel. Leuk om zo de stad te ontdekken en leuk om zoveel van hem te horen. Op eigen gelegenheid dwaalden we door de catacomben van het voormalige en door brand verwoestte Coudenberg paleis. Zaterdagochtend stond de Europese wijk op het programma. De locatie waar het Europees parlement huisvest. In het huis van de Europese historie werd de geschiedenis van Europa verteld. Via het achterliggende Jubelpark kwamen we bij de Triomphboog uit 1880 ter ere van het 50 jarig bestaan van België. In de middag hebben we de wijk Zavel bezocht en het Brussels museum op de Grote Markt. Alleen al voor het karakteristieke pand is een bezoek de moeite waard. Vandaag hebben we de stedentrip afgesloten met een rondleiding door het gotische stadhuis op de Grote Markt, een bezoek aan de galerijgraven op de begraafplaats van Laken en het Atomium bekeken in het Heizelpark. Brussel is een verrassend leuke en afwisselende stad. Kortom: een geslaagde stedentrip.

Als we niet naar het buitenland kunnen, dan zit er niets anders op dan op stap te gaan in eigen land. Doordat de buitenlandse toeristen ook ons land niet aan kunnen doen is het juist rustig bij de traditionele Nederlandse toeristische attracties. Giethoorn is zo'n plek. Normaliter wordt het kleine Overijsselse plaatsje overlopen door voornamelijk Chinese bezoekers. In deze Corona periode is het hier rustig. Althans dat dachten wij. In Giethoorn aangekomen, bleken meerdere Nederlanders dezelfde gedachte te hebben. We hebben besloten om niet met een fluisterbootje tussen de boerderijen door te varen, maar met een Canadeese kano. Na een korte uitleg over de te varen route gaan we op weg. Al direct op de "hoofdvaart" van Giethoorn, sluiten we aan in een rij met bootjes. Bij de eerste afslag slaan de meeste bootjes af naar het meer. Wij peddelen nog een stukje tussen de weilanden door. In een zijslootje laten we de boot even drijven en eten ondertussen ons lunchpakketje. Na twee uur varen komen wij ook bij het meer. Een parlevinker, een winkel op een boot, verkoopt ijs. Lekker. Het is vandaag zonnig en warm weer. Aan het einde van de tocht varen we Giethoorn weer in. Hier is het weer druk. We liggen soms helemaal stil in een file aan bootjes. Veilig komen we weer bij het startadres. Over de kant lopen we langs de boerderijen en bestellen wat te drinken op een terras. Het is heerlijk om alle bootjes voorbij te zien trekken. Net buiten het centrum ligt ons hotel. Een prima onderkomen voor vannacht. De volgende dag rijden we een klein stukje naar het gehuchtje "Muggenbeet". Hier begint een wandeling door het natuurgebied de Weerribben. Onderweg passeren we het plaatsje 'nederland'. Meer dan drie boerderijen en een schuur is het niet. Na vier uur lopen zijn we weer terug in Muggenbeet. We gaan weer naar huis.

Samen met Nicolette heb ik een weekendje geboekt in het historische centrum van Zutphen. Iets over half twaalf rijden we met de auto de parkeerplaats ‘s Gravenhof op, aan de voet van de indrukwekkende Walburgiskerk in het historische centrum van Zutphen. Het ‘s Gravenhof hotel grenst aan het oudste plein van de stad. In de 11de was op dit plein een Palts (paleis) gevestigd. Tegenwoordig is alleen het silhouet nog zichtbaar door een afwijkende bestrating. Het hotel is gehuisvest in een karakteristiek 17de eeuws gebouw. Het is nog rustig op het terras en in het hotel. Het terras is, vanwege de Coronamaatregelen, dit weekend alleen geopend voor hotelgasten. Binnen zijn de nodige voorzorgsmaatregelen maatregelen genomen. Vanachter een plexiglas wand heet de receptioniste ons welkom. Het hotel ligt pal in het historische centrum van Zutphen. Direct buiten het hotel herinneren de gebouwen aan de Hanze periode. Zorgvuldig houdt iedereen afstand op de stoepen. Bij de wijntoren, aan de Grote Markt en Hout Markt, is dit soms lastiger. Via de Zaad Markt komen we bij het Bolwerck. Net hierachter ligt de Drogenaptoren. Deze oude toren was ooit één van de toegangspoorten van de ommuurde stad. Het herinnert aan de glorietijd van de Hanzestad Zutphen. We dwalen verder door het oude centrum. Een straatje links en weer een straatje rechts. Smalle steegjes liggen aan weerzijde van de winkelstraten. Rond het centrum liggen verschillende hofjes verscholen. De binnentuinen bieden een oase van rust in het stadscentrum. Het is een genot om langs de hofjes te dwalen. Bij de Berkelsingel staat nog een gedeelte van de oude stadsmuur. Drie bogen over de singel beschermden de stad tegen aanvallen. Ongemerkt komen we weer in de buurt van het hotel. We besluiten een drankje te bestellen op het terras. De enige horeca die open is en de enige plek waar we even kunnen gaan zitten.

De laatste dagen van 2019 zijn om mooi moment om samen met Nicolette de stad Wenen in kerstsfeer te bekijken. Op praktisch ieder plein in de stad heeft een eigen kerstmarkt. Terwijl wij nippen aan de glühwein bekijken we de indrukwekkende 136 meter hoge St Stephansdom. De gotische kerk vormt het midden van de Wener Innerstadt. We beklimmen de 343 treden van de zuidertoren van de kerk. Vanuit de toren zien we de stad Wenen vol met paleizen, deftige herenhuizen en kerken. Tot 1918 was de Hofburg het keizerlijke paleis waar keizer Franz Joseph I en keizerin Elizabeth (oftewel Sisi) verbleven. De keizerlijke appartementen tonen de weelde uit hun tijd. De barokke Prunksaal bevat miljoenen historische boeken en heeft prachtige plafondfresco’s. Buiten de stad ligt het zomerpaleis van de Habsburgers, Schönbrunn. Het paleis telt 1400 kamers. Slechts enkele zijn open voor publiek, waaronder de Spiegelzaal waar Mozart op zesjarige leeftijd zijn eerste concert gaf aan de keizer. Op kerstavond, het belangrijkste moment van het kerstfeest voor Oostenrijkers, hadden we een zes gangen diner in een restaurant. De laatste avond hebben we afgesloten met een klassiek concert in de barokke Annakirche. Wenen is een prachtige stad.

Met behulp van videobeelden van verschillende reisgenoten is een leuke impressie gemaakt van de reis naar Uruguay, Buenos Aires en Brazilië. Bekijk de tien minuten durende video op YouTube.

Het zit er weer op, na ruim drie weken verlaat ik Uruguay, Argentinië en Brazilie weer en vlieg ik vannacht weer terug naar Nederland

I am on my way to Rio, the place where I want to be, klonk het al in de Maywood uit uit 1981. Nu ben ik zelf in deze wereldstad. Rio is een bijzondere stad. Het is niet de grootste stad of de hoofdstad van Brazilië, maar wel de belangrijkste en meest bekendste stad van het land. Ruim zes miljoen inwoners leven rond de baai en de stranden. De grillige bergen geven de stad een open gezicht. De favela's, de krottenwijken, liggen tegen de hellingen geplakt. Op de hoogste berg staat het 38 meter hoge Christus beeld. Vanaf de ruim 500 meter hoge berg is het standbeeld uit de hele stad zichtbaar. (foto: uitzicht vanaf de suikerbroodberg. Het Christusbeeld staat rechtsboven)

Het beroemde Copacabana strand in Rio de Janeiro is de plaats waar de beroemdheden en de rijke Brazilianen de zon aanbidden. Onder een parasol op een plaats waar iedereen hen ziet of mannen die zich opdrukken op het strand om hun conditie te showen. In schril contrast voetballen de jochies uit de sloppenwijk op het strand en proberen verkopers wat geld te verdienen met flesjes water of T-shirts. Copacabana leeft.

Het eiland Ilha Grande was tot 1964 tijdens het militair regime een gevangenis eiland. Vooral politieke gevangen werden opgesloten in de Colonia Penal Candido Mendes gevangenis in Dois Rios. In 1994 heeft de overheid besloten get complex op te blazen. Alleen een klein museum herinnert aan de oude tijd. Dois Rios ligt aan de andere kant van het eiland en is te bereiken via de zes kilometer lange onverharde bergweg. Dit is de enige weg op het eiland. In Abeaāo huur ik een mountainbike. Met de fiets rijd ik naar Dois Rios. Direct buiten het stadje klimt zes weg omhoog. Ik schat de stijging continu op 4 tot 5 procent. Een zware beproeving. Op sommige stukken valt de fiets stil. Er zit niets anders op dan te lopen. Vanaf de top start de afdaling. In de grote versnelling rijd ik naar beneden. Ik kom aan in Dois Rios. Ik rijd naar de baai en over het strand. Na het museum ga ik weer terug. De terugweg lijkt veel zwaarder. Al snel loop ik naast de fiets. Meer lopend dan fietsend kom ik bij de top. Daarna daal ik af naar Abeaāo. De route naar Dois Rios was mooi maar erg zwaar.

Ten zuiden van Rio de Janeiro ligt het eiland Ilha Grande, wat groot eiland betekent. Op de ambulance en de vuilnisauto na, is er op het eiland geen gemotoriseerd verkeer. Vanaf de pier in Vila do Abeaāo loop ik naar mijn hotel. Ik kijk uit over het helder blauwe zeewater van de baai. Rond het eiland liggen prachtige stranden. Aan de noordzijde beschermd door het land, aan de zuid zijde met indrukwekkende golfslag van de oceaan. In het midden van het eiland ligt de 900 meter hoge Papagaaienberg. De berg dankt de naam door de vorm van de top. De enige manier om de stranden te bereiken is per voet of per taxi boat. Ik kies voor de combinatie. In ruim drieenhalf uur loop ik naar het Praia Loper Mendes, Het mooiste strand van het eiland, volgens velen en keer terug met de boot. (Op de foto Praia de Palmas, die vond ik zelf mooier)

De omgeving rond Paraty staat bekend om de prachtige baaien en bijzondere natuur. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat dit gebied tussen de miljoenen steden San Paulo en Rio de Janeiro ligt. Vanuit Paraty vertrek ik met een lokale bus de natuur in. Na een uurtje stappen we uit. Philippe, de gids wijst het begin van het pad door de jungle. Een wandeling naar Punta Negro. Een klein bergdorpje. Onderweg passeren we stranden. Er is tijd genoeg om te zwemmen in zee en in de beekjes aan het einde van de middag komen we aan in het bergdorp. Na het eten op het strand, slapen we in lokale huizen. De volgende morgen maken we een wandeltocht naar de Caso Bravo waterval. Een waterval die bijna uit mondt in de zee. Om bij de waterval te komen moeten we twee flinke bergen over. Door de hoge luchtvochtigheid is het een zware tocht. Het is lekker om bij te komen bij de waterval. Het water verkoelt. We moeten echter nog wel terug via dezelfde route. Ik ben blij als ik het dorpje weer zie.

Een van de mooiste oudste stadjes van Brazilië, is Paraty. In de 16de eeuw stichtte de Portugezen het stadje en fort als tussengaven tussen de goudmijnen en Rio de Janeiro. Door de goudhandel verwierf het stadje veel geld. Talloze handelaren vestigden zich in Paraty. Ook de slaventransporten uit Afrika met slaven voor de goudmijnen kwamen hier aan. Het oude historische centrum is nog altijd in tact. De met kinderkopjes geplaveide straten geven de sfeer van toen. Het is goed dat het gehele oude centrum auto vrij is.

In het zuid westen van Brazilië, tegen de grens van Bolivia en Paraguay, ligt het grootste moerasgebied ter wereld: de Pantanal. Het gebied, ingeklemd door bergen is vier keer zo groot als Nederland. Tijdens de regenperiode (december tot en met maart) loopt het gebied vol water. Veel dieren verblijven in dit moerassig gebied. In de droge periode droogt het water langzaam op. De dieren trekken naar de overgebleven waterpoelen. Hierdoor zijn bijzondere vogels te spotten rond de waterplaatsen en soms wild. Ik overnacht op een fazenda, een typische Braziliaanse uitgestrekte boerderij.

Het is de droge tijd in de Pantanal. Waar in maart alle gebieden onder water staan, is het nu voor veel dieren zoeken naar water. De natuur snakt naar regen. In het riviertje staat nog een klein laagje water. Net genoeg om met de kano door te varen. Ik stap voorzichtig in de Canadese kano. Een kano waarbij je aan weerszijde moet peddelen. Langzaam stuur ik de boot over het water. De zon geeft de bomen langs het water een frisse groene kleur. Een prachtig gezicht. Op de kant liggen enkele kaaimannen. Zij wachten argwanend mijn verrichtingen met de kano af. Wanneer ik te dicht bij kom, verdwijnen ze onder water.. De IJsvogeltjes kiezen eerder een veilig heenkomen. Hierdoor zijn ze lastig te fotograferen. Ik peddel verder. Soms gebruik ik de zanderige bodem om mij af te duwen.. veel dieper dan dertig centimeter is het op veel plaatsen niet. Voor veel vissen is dit het laatste stukje watervast zij nog kunnen zwemmen. Als dit ook op droogt, overleven zij het niet.