We gaan naar het natuurpark Serra Malagueta. Dit natuurpark in het noordoosten van het eiland Santiago is groen bedekt. We beginnen de wandeling bij het informatiecentrum. Hiervandaan loopt de wandeling grotendeels dalend richting de oceaan. Direct wanneer we starten hebben we prachtige uitzichten op het grillige landschap. We wandelen over de bergkam. Honderden meters lager zien we de huizen, wegen en oceaan liggen. Ook het eiland Fogo en de vulkaan zijn goed zichtbaar. We lopen tot de antenna, een telefoonmast. We zitten op een hoogte van ruim 1.000 meter. Hiervandaan dalen we af via een smal bergpad. Bijniedere bocht inschiet uitzicht bijzonder. Niet voor niets wordt deze wandeling de mooiste van het eiland genoemd. Na vierenhalf uur bereiken we Hortelão.

Hoog boven de Cidade Velha, de oude stad, ligt het fort. Vanaf het fort kon men vroeger het scheepsverkeer rond Kaapverdië controleren. Het fort lag niet altijd op deze locatie. De Portugezen bouwden hun verdediging op de kop van haven. In 1572 vielen Spaanse schepen het fort aan. De verdediging was niet bestand tegen de Spaanse kanonskogels. De Spanjaarden namen de oude stad in. Zij bouwden een nieuwe en betere verdediging op de rand van de vallei en hoog boven de stad. Het fort is in goede staat bewaard gebleven. Vanaf de muren van het fort kijken we op de Cidade Velha en de oceaan.

Vandaag maken we een wandeling door de vallei die uit komt bij de Cidade Velha, de oude stad. Op deze plek stichtten de Portugezen hun eerste nederzetting. De Cidade Velha speelde een belangrijke rol in de slavenhandel. De voormalige schandpaal op het plein van de oude stad herinnerd hier nog aan. Slaven werden aan deze paal gebonden bij de verkoop. Potentiële kopers konden hen dan goed beoordelen. Tegenwoordig zitten in de voormalige Portugese huisjes aan de Banana Avenue voor souvenirs winkeltjes. In veel huizen aan de rand van de stad wordt grogue gestookt, lokale rum. Bij een van de distilleerderij kunnen we de grogue proeven. Een klein nipje verraadt een extreem hoog alcoholpercentage. We laten het bij een nipje.

De grootste stad op het eiland Fogo is Sao Filipe. Het stadje heeft ongeveer 20.000 inwoners. Op het hele eiland wonen nog geen 40.000 mensen. In het centrum van de stad zijn veel van koloniale huizen bewaard gebleven. Sommigen zijn prachtig gerestaureerd, anderen zijn in zwaar vervallen staat. Misschien komt voor sommige panden restauratie wel te laat. Sao Filipe is gesitueerd op de top van een twintig meter hoge klif. Het zwarte kiezel strand ligt tussen de oceaan en de rotsen. De azuur blauwe kerk van Sao Filipe staat prominent in het centrum.

Vanuit de vallei van de Fogo vulkaan, dalen we af naar de oceaan. Een afdaling door een verrassend groen stuk van het eiland. Aan deze zijde hangt vaak bewolking, waardoor er meer vocht voor de begroeiing beschikbaar is. Het pad daalt door de misty forest. Een groene strook gehuld in nevel van laaghangende bewolking. Links en rechts van het pad is men bezig om de koffie te oogsten. De zware zakken worden over het pad naar beneden gedragen. Ook passeren ezeltjes ons op de weg naar beneden. Snel stappen we even opzij. Na ruim vier uur lopen komen we beneden uit bij de weg bij een klein barretje. De koffiezakken worden in trucks geladen. Hier staat ook onze taxi te wachten. De taxi chauffeur brengt ons in een uurtje naar Sao Felipe.

Wat nar boven gaat moet ook weer naar beneden. Dat geldt ook voor de beklimming van de Fogo vulkaan. Door het losse vulkaangruis op de helling, zak je voldoende weg om houvast te houden. Hierdoor kun je gewoon naar beneden lopen. Sommigen doen het zelfs rennend. Wel moet je onderaan de vulkaan de steentjes uit de schoenen halen.

Om half zeven verlaten we de accommodatie. We volgen onze gids Eurico op weg naar de voet van de Fogo vulkaan. Het dorpje ligt op 1.700 meter, de top van de vulkaan op ruim 2.800 meter. We hebben een flinke klim voor de boeg. Eurico wijst op de gestolde lavastromen van de uitbarstingen van 1995 en 2014. Bij deze laatste uitbarsting is praktisch het hele dorp vernietigd door de lava. We klimmen langzaam omhoog. Eurico geeft het tempo aan. Langzaam gaan we stap voor stap omhoog. Achter ons wordt het dorp en de vallei snel kleiner. Het kustgebied en de zee is bedekt met een wolkendek. Bijzonder om boven de wolken te lopen. Het pad stijgt behoorlijk. Het is goed uitkijken niet uit te glijden op het losse grind. Na vierenhalf uur klimmen, bereiken we de top van de vulkaan. We kijken in de diepe krater. De terugweg gaat via het losse grind. Bij iedere stap zakken we weg in het gruis. Hierdoor kunnen we flinke stappen nemen. Het voelt alsof we op de maan lopen. Met grote stappen dalen we af. Rond half twee zijn we weer terug in het dorp.

Vandaag vliegen we van het eiland Santiago naar het eiland Fogo. Een korte vlucht van precies twintig minuten. Voor alle procedures voor de vlucht maakt het niet uit. De handbagage wordt gecheckt, het boorden gebeurt volgens de regels en ook wordt getoond hoe het reddingsvest omgedaan moet worden. Om tien minuten voor tien stijgt het propellervliegtuig op van de luchthaven van Praia. Al snel verdwijnt het eiland onder ons. Boven zee heeft de bemanning nog net de tijd om water uit te delen. Daarna wordt de landing ingezet voor Fogo. De Fogo vulkaan steekt al uit boven de bewolking. Precies twintig minuten later landen we op de luchthaven van Sao Felipe op Fogo. Mijn kortste vlucht ooit.

Door de gunstige ligging stichtten de Portugezen rond 1550 hun nederzetting op het plateau van Praia. Deze natuurlijke rots was een mooie verdediging. Tegenwoordig is dit nog altijd het centrum van de hoofdstad. Wanneer we de trap naar het plateau beklimmen, komen we uit bij het presidentieel paleis. Een wachter gebaart dat we wel een foto mogen maken. Achter het paleis staat een oude tank naast een militaire kazerne. Bij het centrale plein komen net mensen uit de kerk. Het is zondag. De meeste winkels zijn gesloten. Vanaf het stadhuis lopen we tussen de pastel gekleurde huizen door. Praia is een mix van het Portugese en Afrikaanse leven.

Binnenkort ga ik een weekje naar Kaapverdië. De tien vulkanische eilanden liggen ongeveer zeshonderd kilometer uit de meest westelijke punt van het Afrikaanse vaste land. De eilanden liggen 1.500 kilometer boven de evenaar. De naam is afgeleid van deze Afrikaanse Groene Kaap. Tot 1460 van de archipel onbewoond. Bij de ontdekkingsreizen kwamen de Portugezen aan land. Zij vestigden zich hier en de eilanden werden een kolonie van Portugal. De eilandgroep speelde een belangrijke rol in de slavenhandel. De bevolking van Kaapverdië is ontstaan uit een mix van Portugese kolonisten en Afrikaanse slaven.

Na twee jaar Corona maatregelen, is het weer mogelijk om te gaan skiën in Oostenrijk. Ik ga met vrienden naar het skigebied Kössen. Op de weg er naar toe blijkt al snel dat ik niet alleen ben. Flinke files staan op de wegen door Duitsland. Het is dan ook voorjaarsvakantie in Nederland. Ook trekken vogeel Duitsers zuidwaarts vanwege het mooie weer op de pistes de komende dagen. Op de pistes is het vooral druk bij de gondel. De gondel brengt alle skiërs naar het hoger gelegen skigebied. In de rij bij de lift en in de lift is het dragen van een mondkapje verplicht. Het is wat lastig om iedere keer het kapje op te doen. De zonnebril beslaat direct. Het is niet beter. Op het terras onder aan de piste sluiten we de dag af met een biertje. We kijken terug op een heerlijke dag skiën.

Het nog volledig ommuurde stadscentrum van het Duitse Dinkelsbühl wordt gekenmerkt door Middeleeuwse huizen en gezellige straatjes. In het straatbeeld staan vele typische Duitse vakwerk huizen. Wanneer ik de toegangspoort van de stad onder door ga, lijkt het of ik terug stap in de tijd. Smalle straatjes met historische huizen. Ik volg de stadswandeling door de binnenstad. Jammer eigenlijk dat er nog zoveel auto’s geparkeerd staan. De route loopt langs de mooiste plekjes van de stad. Ik beklim de stadsmuur, wandel onder de poorten door en bekijk veel mooie oude huizen.

De Graferedelijke Korenmolen is rond 1441 gebouwd in opdracht van de heren van Huis Bergh. De kasteelheren hadden het alleenrecht op het malen van koren. De inwoners waren verplicht om hun goederen bij de molen in Zeddam te laten malen. De Middeleeuwse gemetselde molen is de oudste nog werkende windmolen van het land. De molen staat opvallend op een heuvel aan de rand van het dorp.

Vlak bij de Oude Haven in Rotterdam staan sinds het begin van de jaren tachtig 51 kubuswoningen. De kubuswoningen zijn door Piet Blom ontworpen als een gekantelde kubus op een paal. Het Rotterdamse ontwerp is niet nieuw. Al eerder had Blom in Helmond kubuswoningen ontworpen. Een van de woningen is opengesteld voor bezoek. Vanuit het kleine halletje onder in de kubus, leidt een trap naar het woonvertrek. In een hoek is de keuken gesitueerd. Door de ramen kijk je op de lager gegelegen straat. Eén verdieping hoger liggen twee slaapkamers en een kleine badkamer. Tenslotte bereik je de tweede verdieping. Een ruimte in de top van de kubus. Aan alle zijde zijn ramen. Hiervandaan zie je de andere kubuswoningen en de stad Rotterdam. De woning is grappig, maar praktisch lijkt het mij niet. Geen kast past tegen de schuine wanden.

Al bij het binnenrijden van het dorp Oudenbosch kun je de enorme basiliek niet ontgaan. In 1867 liet men deze Rooms-Katholieke kerk bouwen naar het voorbeeld van de Sint Pieter in Rome. Sinds 1912 mag de kerk officieel de term basiliek voeren. Hoewel de basiliek van Oudenbosch maar liefst zestien keer in de Sint Pieter van Rome past, is de kerk imposant om te bezichtigen. vanaf de 28 meter hoge balustrade van de koepel is de pracht van de kerk goed te zien. De kerk is ontworpen door de beroemde architect Cuypers. De kerk is opgetrokken uit bakstenen, maar hier is in de kerk niets meer van de zien. Het marmer op de muren en pilaren is echter veelal geschilderd.