Niet ver van Wijk bij Duurstede ligt het kasteel Amerongen. Al in de tiende eeuw stond hier een woontoren. In het rampjaar 1673 werd het kasteel door de Franse bezetters platgebrand. Direct besloot men het kasteel opnieuw op te bouwen. In 1918 vluchtte de Duitse keizer Wilhelm II naar Amerongen na de verloren Eerste Wereldoorlog. In het kasteel deed hij formeel afstand van de troon. De gevallen keizer bleef nog anderhalf jaar in het kasteel voordat hij naar Huis Doorn verhuisde. Sinds 1977 wordt het kasteel beheerd door een stichting en is het als museum opengesteld voor bezichtiging.

Dit weekend staat in het teken van kastelen. Nicolette en ik beginnen ons weekend met een overnachting op de Markt in de vestingstad Wijk bij Duurstede. Wijk bij Duurstede heeft zijn oorsprong rond de in 1270 gebouwde woontoren. De toren groeide uit tot Kasteel Duurstede. In 1300 kreeg de stad haar stadsrechten. Vanaf ons hotel in het centrum wandelen we door het historisch stadje. In het park liggen de restanten van het kasteel. Nog altijd is het kasteel een geliefde plaatst voor huwelijken. Ook vandaag is een besloten feest gaande. Wij keren terug naar de Markt en bestellen iets te eten in een van de gezellige restaurantjes.

Het is mooi weer op Ameland. De fietsroute over het eiland loopt door de duinen. De duinmeertjes weerspiegelen in het zonlicht. Overal zijn doorgangen naar het strand. Zandverstuivingen geven de natuur een mooi beeld. Natuur heeft sowieso een belangrijke plek op Ameland. Op verschillende plaatsen stroomt het zeewater bij hoog water het eiland op. Het moerasachtige gebied is een ideale plek voor de flora en fauna. De wandelpaden zijn soms drassig. De tip om laarzen aan te trekken, is niet voor niets. Tegenliggers waarschuwen al dat het verderop flink nat wordt. Jullie schoenen blijven niet droog! Wij keren om. De komende dagen willen we niet met natte schoenen lopen. Gelukkig liggen bij andere meertje mooie vlonderbruggen. Het is een genot om op Ameland te lopen en te fietsen.

Het was druk op weg naar Holwerd. Vooral de wegwerkzaamheden bij de Afsluitdijk zorgden voor vertraging. Om twee uur rijden Nicolette.en ik het parkeerterrein op voor de boot naar Ameland. Het tijdstip dat de boot ook vertrekt. Dan maar een boot een uurtje later. In de vertrekhal blijkt de boot nog niet vertrokken. Snel sluiten we aan in de rij. Achter ons sluit het hek. Vijftig minuten later gaan we van boord in Ameland. Een grote stroom vakantiegangers gaat voor ons uit. Met de huurfietsen rijden we naar ons hotel in Nes. Een gezellig plaatsje met nog oude vissershuisjes. De volgende dag fietsen we via de Waddenkust naar Ballum en Hollum. In Hollum staat de 55 meter hoge vuurtoren. Vanaf de top van de vuurtoren hebben we zicht op het hele eiland.

Na een weekje vakantie op de eilanden Santiago en Fogo op Kaapverdië zit de vakantie er weer op. Met een nachtvlucht van bijna vier landen we in de Portugese hoofdstad Lissabon. Overal zijn lampjes. Daarna reizen we door naar Amsterdam. Helaas blijkt bij aankomst dat de bagage van alle passagiers nog in Lissabon staat. De bagage is een dag later thuis afgeleverd.

Vanuit de baai van Tarrafan varen vissers in kleine bootjes uit om vis te vangen. Wanneer zij terug keren is er een grote belangstelling voor de vangst. De vissen worden direct gesorteerd en verdeeld over grote blauwe teilen. Terwijl sommige vrouwen de vis aan het schoonmaken zijn, ruimen mannen hun netten op. Sommige vis gaat naar de markt in Assomada. Andere vrouwen verkopen hun waar vanuit een rijdende auto. In een lokaal restaurantje aan het strand bestellen we vis. Verser kunnen we het niet krijgen.

Iedere woensdag en iedere zaterdag komen mensen vanuit de hele regio naar Assomada voor de markt. In en rond de markthal wordt in talloze kraampjes groente, fruit, vis en vlees verkocht. Het kleurrijke fruit ligt netjes opgestapeld. De meeste vis is diezelfde ochtend nog gevangen. Op de eerste verdieping van de markthal wordt kleding verkocht. Hier is het minder druk. Vanaf de eerste verdieping hebben we wel leuk zicht op de bedrijvigheid van de groente en fruitmarkt op de begane grond. Buiten de markthal staan ook verschillende kraampjes op de stoep. Iedereen probeert hun producten te verkopen.

We gaan naar het natuurpark Serra Malagueta. Dit natuurpark in het noordoosten van het eiland Santiago is groen bedekt. We beginnen de wandeling bij het informatiecentrum. Hiervandaan loopt de wandeling grotendeels dalend richting de oceaan. Direct wanneer we starten hebben we prachtige uitzichten op het grillige landschap. We wandelen over de bergkam. Honderden meters lager zien we de huizen, wegen en oceaan liggen. Ook het eiland Fogo en de vulkaan zijn goed zichtbaar. We lopen tot de antenna, een telefoonmast. We zitten op een hoogte van ruim 1.000 meter. Hiervandaan dalen we af via een smal bergpad. Bijniedere bocht inschiet uitzicht bijzonder. Niet voor niets wordt deze wandeling de mooiste van het eiland genoemd. Na vierenhalf uur bereiken we Hortelão.

Hoog boven de Cidade Velha, de oude stad, ligt het fort. Vanaf het fort kon men vroeger het scheepsverkeer rond Kaapverdië controleren. Het fort lag niet altijd op deze locatie. De Portugezen bouwden hun verdediging op de kop van haven. In 1572 vielen Spaanse schepen het fort aan. De verdediging was niet bestand tegen de Spaanse kanonskogels. De Spanjaarden namen de oude stad in. Zij bouwden een nieuwe en betere verdediging op de rand van de vallei en hoog boven de stad. Het fort is in goede staat bewaard gebleven. Vanaf de muren van het fort kijken we op de Cidade Velha en de oceaan.

Vandaag maken we een wandeling door de vallei die uit komt bij de Cidade Velha, de oude stad. Op deze plek stichtten de Portugezen hun eerste nederzetting. De Cidade Velha speelde een belangrijke rol in de slavenhandel. De voormalige schandpaal op het plein van de oude stad herinnerd hier nog aan. Slaven werden aan deze paal gebonden bij de verkoop. Potentiële kopers konden hen dan goed beoordelen. Tegenwoordig zitten in de voormalige Portugese huisjes aan de Banana Avenue voor souvenirs winkeltjes. In veel huizen aan de rand van de stad wordt grogue gestookt, lokale rum. Bij een van de distilleerderij kunnen we de grogue proeven. Een klein nipje verraadt een extreem hoog alcoholpercentage. We laten het bij een nipje.

De grootste stad op het eiland Fogo is Sao Filipe. Het stadje heeft ongeveer 20.000 inwoners. Op het hele eiland wonen nog geen 40.000 mensen. In het centrum van de stad zijn veel van koloniale huizen bewaard gebleven. Sommigen zijn prachtig gerestaureerd, anderen zijn in zwaar vervallen staat. Misschien komt voor sommige panden restauratie wel te laat. Sao Filipe is gesitueerd op de top van een twintig meter hoge klif. Het zwarte kiezel strand ligt tussen de oceaan en de rotsen. De azuur blauwe kerk van Sao Filipe staat prominent in het centrum.

Vanuit de vallei van de Fogo vulkaan, dalen we af naar de oceaan. Een afdaling door een verrassend groen stuk van het eiland. Aan deze zijde hangt vaak bewolking, waardoor er meer vocht voor de begroeiing beschikbaar is. Het pad daalt door de misty forest. Een groene strook gehuld in nevel van laaghangende bewolking. Links en rechts van het pad is men bezig om de koffie te oogsten. De zware zakken worden over het pad naar beneden gedragen. Ook passeren ezeltjes ons op de weg naar beneden. Snel stappen we even opzij. Na ruim vier uur lopen komen we beneden uit bij de weg bij een klein barretje. De koffiezakken worden in trucks geladen. Hier staat ook onze taxi te wachten. De taxi chauffeur brengt ons in een uurtje naar Sao Felipe.

Wat nar boven gaat moet ook weer naar beneden. Dat geldt ook voor de beklimming van de Fogo vulkaan. Door het losse vulkaangruis op de helling, zak je voldoende weg om houvast te houden. Hierdoor kun je gewoon naar beneden lopen. Sommigen doen het zelfs rennend. Wel moet je onderaan de vulkaan de steentjes uit de schoenen halen.

Om half zeven verlaten we de accommodatie. We volgen onze gids Eurico op weg naar de voet van de Fogo vulkaan. Het dorpje ligt op 1.700 meter, de top van de vulkaan op ruim 2.800 meter. We hebben een flinke klim voor de boeg. Eurico wijst op de gestolde lavastromen van de uitbarstingen van 1995 en 2014. Bij deze laatste uitbarsting is praktisch het hele dorp vernietigd door de lava. We klimmen langzaam omhoog. Eurico geeft het tempo aan. Langzaam gaan we stap voor stap omhoog. Achter ons wordt het dorp en de vallei snel kleiner. Het kustgebied en de zee is bedekt met een wolkendek. Bijzonder om boven de wolken te lopen. Het pad stijgt behoorlijk. Het is goed uitkijken niet uit te glijden op het losse grind. Na vierenhalf uur klimmen, bereiken we de top van de vulkaan. We kijken in de diepe krater. De terugweg gaat via het losse grind. Bij iedere stap zakken we weg in het gruis. Hierdoor kunnen we flinke stappen nemen. Het voelt alsof we op de maan lopen. Met grote stappen dalen we af. Rond half twee zijn we weer terug in het dorp.

Vandaag vliegen we van het eiland Santiago naar het eiland Fogo. Een korte vlucht van precies twintig minuten. Voor alle procedures voor de vlucht maakt het niet uit. De handbagage wordt gecheckt, het boorden gebeurt volgens de regels en ook wordt getoond hoe het reddingsvest omgedaan moet worden. Om tien minuten voor tien stijgt het propellervliegtuig op van de luchthaven van Praia. Al snel verdwijnt het eiland onder ons. Boven zee heeft de bemanning nog net de tijd om water uit te delen. Daarna wordt de landing ingezet voor Fogo. De Fogo vulkaan steekt al uit boven de bewolking. Precies twintig minuten later landen we op de luchthaven van Sao Felipe op Fogo. Mijn kortste vlucht ooit.