Wie over de A2 tussen Amsterdam en Utrecht rijdt, kan het kasteel Loenersloot net zien liggen tussen de bomen nabij de afslag Hilversum. De vestingtoren dateert al uit de twaalfde eeuw. Ik sluit aan bij een rondleiding. Dit is de enige manier om het kasteel te bezichtigen. Binnen vallen vooral de mooie kamers op met speciaal op doek gespannen geschilderd behang. Er zijn nog maar een paar plaatsen in Nederland waar je dit treft, wordt uitgelegd. Aan het einde van de rondleiding beklimmen we de toren. Via een stenen trap in de dikke muur komen we op de toren. Ik zie de bossen, de A2 en in de verte kan ik net Utrecht herkennen. De toren is de laatste jaren iets verzakt. Binnenkort krijgt de toren een nieuwe fundering. Een kostbare maar noodzakelijke operatie.

Jeroen heet mij welkom. Hij is vrijwilliger van de Waterlijn rondvaarten. Vanuit de boot vertelt hij enthousiast over de historie van de stad Amersfoort. Hij wijst op de water uitlaten net boven de waterlijn. De beeldjes zijn verbonden met de eigenaren van de huizen. Op de plek waar vroeger de eerste stadsmuur stond, staan tegenwoordig de Amersfoortse muurhuizen. De stadsmuur was vroeger zeven meter breed. Dit betekent dat de muurhuizen ook maar zeven meter diep zijn. Jeroen wijst ook op het Mondriaanhuis. Hier is de schilder Piet Mondriaan geboren. Tegenwoordig toont een museum zijn werken in het huis. Mijn volgende doel voor vandaag.

We sluiten de rondreis naar zuid-west Turkije af met een boottocht door Manavgat tot de kleine waterval. Door het hoge water van de rivier is de waterval nauwelijks zichtbaar. Een busje brengt ons in een paar minuten naar het stroomopwaarts gelegen grotere waterval. Bij deze barrage staat het water ook duidelijk hoog. Het onderste uitkijkplatform staat onder water.

Van alle oude Griekse en Romeinse theaters is het theater van Aspendos het best bewaard gebleven en het beste gerestaureerd. In het theater worden nog altijd voorstellingen gegeven voor duizenden toeschouwers. Vanaf de bovenste rij is de omvang van het theater goed te zien

Waar nu de ruïnes van Perge liggen, stichtten de Grieken rond de jaartelling de hoofdstad van het oude Pamphylia. De stad bloeide op onder de Grieken en werd overgenomen door de Romeinen. Midden op het terrein zien we de restanten van twee twintig meter hoge torens van de toegangspoort. De zuilengalerijen geven aan waar de wegen vroeger liepen. Ook de centrale Agora is omringd door zuilen. Op de renbaan konden toeschouwers de wedstrijden volgen en in het theater voorstellingen.

De oude haven van Antalya wordt gevormd door een natuurlijke inham. Hierdoor was dit al vroeg een veilige plek voor schepen. Al in 159 vC werd de stad gesticht. In de jaren tachtig van de vorige eeuw groeide de stad snel door het toerisme. Antanya telt tegenwoordig meer dan een miljoen inwoners. Het oude historische centrum met de smalle straatjes bestaat praktisch alleen uit restaurants, bars, hotel en toeristenwinkeltjes. Wij verblijven ook in een hotel in het centrum. Vanuit ons hotel wandelen we langs de bezienswaardigheden.

Er gaat niets boven een goed en uitgebreid ontbijt in ons hotel in de oude stad van Antalya

Net is de buitenwijken van de stad Antalya ligt de Düden waterval. Rond de waterval is een parkje aangelegd met horeca en tafeltjes. Veel mensen komennhier om in de schaduw te zitten. De waterval is van beide zijde te bekijken. Via een trap door een grot komen we ook achter het vallende water. Grappig om van achter de waterval het water te zien vallen.

Vanuit de natuurlijke hotspring boven op de berg loopt het sterk kalkhoudende water over de berghelling. Het kalk zet zich af tegen de berghelling. De berghelling kleurt wit. We parkeren de auto in het dorp Pamukkale. Vanaf de toegangspoort komen we bij de kalkafzetting. Hier moeten de schoenen uit. Op blote voeten lopen we over de kalkafzetting omhoog. Onder ons door stroomt af en toe het kalkhoudende water. Dit geeft een mooi gezicht bij de bassins. Het fel blauwe water afgezet tegen de witte kalk. Boven de witte berghelling ontstaan donker wolken. Houden we het droog? Voorzichtig lopen we verder naar de top. Boven aan liggen de beroemde bassins. Helaas staat hier vandaag geen water in. Men kiest met kanaaltjes per dag welke bassins gevuld worden met water om zo alle baden regelmatig van water te voorzien. Als we bijna boven zijn steekt een harde wind op. Parasols waaien om. Snel lopen we naar de horeca om te schuilen. Helaas blijft het regenen. In de regen lopen we terug.

Niet ver van Efeze ligt het oude Turkse dorpje Sirince. Rond de smalle straatjes van het dorpje staan de typisch Ottomaanse huizen. Witte huizen met kleine raampjes en oranje daken. In het dorp wordt wijn geproduceerd. In de vele kraampjes langs de straatjes wordt wijn aangeboden. Wij proeven een klein beetje van de zoete rode wijn.

Vandaag brengen we een bezoek aan de oude stad Efeze. Efeze was een belangrijke stad in de klassieke oudheid. Voor gelovigen die de godin Artimes vereerden van Efeze een belangrijk pelgrimsoord. De stad Efeze is tegenwoordig de balngrijkse atchelogische site van Turkije en een van de grootste opgravingen uit de Griekse oudheid. Het is mooi te zien hoe de stad vroeger ingedeeld was. Via de zuilen straat komen we bij de façade van de bibliotheek. De façade van twee verdiepingen hoog is een van de hoogtepunten van Efeze

Met Marco ben ik een weekje in zuid West Turkije. Vanuit Antalya rijden we westwaarts naar de oude historische stad Aphrodisias. Vanaf de tweede eeuw voor Christus tot de vijfde eeuw na Christus was de stad een belangrijk heiligdom ter ere van de Griekse godin Aphrodite. Van de tempel van Aphrodite zijn veertien zuilen opnieuw opgetrokken. De tempel vormde vroeger het hart van de stad. De Tetrapylon uit de tweede eeuw nC behoort tot een van de mooiste bouwwerken van Aphrodisias. De poort met de vier groepen van Korinthische zuilen vormde de toegang tot de stad.

Wouter en ik dalen 163 treden af naar de mergel groeve. Vroeger werd hier actief mergel gewonnen. Hierdoor is een gangenstelsel ontstaan onder de grond nabij Valkenburg van ruim zeventig kilometer. Nog altijd wordt hier mergel gewonnen, maar de gangenstelsels worden ook gebruikt voor een mountainbike tour. Onder aan de trap staan de fietsen klaar. De gangen zijn laag. Een helm is geen overbodige luxe. Laag op de fiets volgen we de gids. Gelukkig hebben alle fietsen verlichting, want het is donker onder de grond. De gids kiest zijn route. Het is leuk dat het geen standaard vastgelegde route is. Hierdoor komen we ook af en toe tegenliggende groepen tegen. We stoppen enkele keren. Helemaal achterin het mergelstelsel ligt de kapel. Een grote ondergrondse kerk. Indrukwekkend. Na twee uur fietsen zijn we weer bij het startpunt. Wat een ervaring. Nu alleen nog de 163 treden weer omhoog.

Het is vandaag 1 mei en het is al weer zes jaar geleden dat we vertrokken vanuit Amsterdam voor onze wereldreis naar Tokyo. Net als voorgaande jaren komen we ook dit jaar weer bijeen. Nog voordat we aan tafel zitten komen de herinneringen weer boven alsof we het gisteren beleefd hebben. Zoals ieder jaar tijdens de reünie vliegt de avond voorbij.

Na een bijzondere overnachting in kasteel Sterkenburg, sluiten we ons kastelenweekend af met een bezoek aan slot Zuylen. De familie van Zuylen liet in de dertiende eeuw een woontoren bouwen nabij de Vecht. Na de vernietiging tijdens een conflict met de Utrechters in de 15de eeuw, werd honderd jaar later op de fundering van de ruïnes een imposant slot gebouwd. In de achttiende eeuw onderging het slot, in opdracht van de toenmalige familie van Serooskerken, een grote gedaanteverandering. De linkerzijde werd aangebouwd om het kasteel een symmetrisch uiterlijk te geven. Een van de bekendste bewoonsters was Belle van Zuylen. Onder deze pseudoniem schreef Isabelle Agneta Elisabeth van Tuyll van Serooskerken boeken en gedichten.