S Avonds wandel,ik vanuit mijn hotel naar de beroemdste bioscoop van India. In de Raj Mandir cinema worden de Bollywood films getoond. Van buiten is het gebouw roze. Deze kleur wordt in de foyer en de zaal doorgevoerd. De film die ik ga bekijken is in Hindi. Ik heb daarom vooraf het verhaal doorgelezen. Het gaat over een man die de wereld beter wil maken. Hiervoor gijzelt hij een metro en ontvoert later een vooraanstaand minister. Het losgeld geeft hij aan de arme boeren en verouderde ziekenhuizen. Wellicht typisch voor een Bollywood film dat tussendoor hele nummers gezongen worden inclusief dans. Het geluid staat goed hard. Ik hoef niet bang te zijn in slaap te vallen na een inspannende dag. Toch houd ik het in de pauze voor gezien. De hele film duurt bijna drie uur. Met een tuk-tuk ga ik terug naar mijn hotel.

Het Paleis van de Wind, ook bekend als Hawaï Mahal, is in 1799 gebouwd in opdracht van de toenmalige maharadja. Door de constructie kan de wind door de gevel waaien wat een verkoelende werking heeft. Vandaar de naam. Het gebouw telt ruim negenhonderd raampjes. De haram-vrouwen konden vanachter de ramen kijken wat zich afspeelde op straat. Het was voor hen niet toegestaan zelf op straat te komen.

Het Amber fort, dateert uit 1592 en gebouwd in opdracht van Rajpoet Raja Man Singh.later werd het fort door MaharadjaJai Singh II uitgebreid. Al sinds de tiende eeuw vormt Amber de belangrijkste nederzetting in de regio, tot koning Jai Singh II besloot in 1727 de hoofdstad te verlaten en enkele kilometer verder Jaipur te stichten.de nieuwe hoofdstad. In Amber was onvoldoende plek voor de snel groeiende stad. Het paleis bestaat uit verschillende binnenplaatsen. Ik ben vooral onder de indruk van het winterpaleis of spiegelpaleis. De muren en het plafond zijn voorzien van kleine stukjes spiegel.

Iedere avond rond zonsondergang wordt aan de oever van de Ganges rivier de Aarti ceremonie gehouden. De Ganga Aarti is een vuurritueel waarbij de dankbaarheid getoond wordt een de rivier en waar zegeningen gevraagd worden. Ik zie de priesters verdeeld in twee groepen. Een van vijf, voor de vijf elementen en aan de andere zijde zeven voor de dagen in de week. De priesters zwaaien behendig met brandende kandelaars onder muziek en gezang. Het is een bijzonder tafereel om mee te mogen maken.

De Ganges rivier is de heilige rivier voor de Hindoes. Vanaf de brede trappen, de Ghats, komen mensen naar de rivier om zich te wassen. De Ghats strekken zich kilometers lang uit langs de heilige rivier. Tussen de Ghats zijn ook twee crematie plekken. Overleden mensen worden hier verbrand. De as en overgebleven restanten worden in de Ganges gegooid. Iemand nodigt mij uit om bij de crematies te kijken. Waarschijnlijk voor geld. Het voelt wat raar dat ik opeens op het platform sta waar achter mij een lichaam op een stapel hout gelegd wordt nog geen vijf meter bij mij vandaan. Snel vertrek ik weer. De crematie zelf hoef ik niet te zien.

De oude stad van Varanasi bestaat uit een doolhof van kleine smalle straatjes. Vanuit de vaak kleine zaakjes wordt van alles verkocht. Terwijl ik door de straatjes loop moet ik af en toe op zij stappen voor een passeren scooter of fietskar. Hoewel de straatjes amper anderhalve meter breed zijn, wordt er flink doorgereden. Met de toeter kondigen ze hun komst aan. De bredere wegen zijn niet veel beter. Hier staan talloze scooters geparkeerd, waardoor nog maar een smal pad overblijft. Tussen dit alles lopen ook de koeien rond. Zij snuffelen in het afval op zoek naar iets eetbaars. Een enkele koe steekt zijn kop in een winkel, tot hij weggejaagd wordt.

Het Taktsang klooster, oftewel het Tigers Nest is Bhutaans meest beroemde klooster. Het is echter ook het meest moeilijk te bereiken klooster. Het klooster ligt op een hoogte van 3.180 meter op de rand van een steile klif. Hier zou in de achtste eeuw spiritueel meester Guru Rainpoche enige maanden in een grot gemediteerd hebben. In 1692 is op deze plek het klooster gebouwd. De trail naar het klooster begint vanuit Paro en vergt een klim van tweeënhalf uur met een hoogteverschil van ruim zeshonderd meter. De inspanning wordt beloond met een schitterend uitzicht op het Tigers Nest. Dit is tevens het laatste klooster dat we bezoeken. Maandag vliegen we terug naar Delhi.

De vallei van Phobjikha is in de wintermaanden de verblijfplaats van de unieke black neck kraanvogels. Deze grote vogels leven de rest van het jaar op de Tibetaanse hoogvlaktes. Vanaf eind oktober komen de dieren in kleine groepjes naar de Phabjikha vallei. In totaal telt de populatie bijna zevenhonderd dieren. Met de Nature trail door de vallei van we op zoek naar de kraanvogels. Tot nu toe zijn er een week geleden nog maar drie exemplaren gezien. Waarschijnlijk door het warme weer hebben de kraanvogels hun trek uitgesteld. Ook zonder kraanvogels is de wandeling door de natuur prachtig. De wandeling eindigt bij een school voor monniken.

Het klooster van Wangdue Phodrang Dzong ligt op een steile bergrichel. Het fort was ooit de drie na oudste Dzong van Bhutan, tot het complex in 2012 praktisch geheel afbrandde. Door de ligging op de rotspunt, was het voor brandweerlieden moeilijk om het fort en zijn tempels te redden. Met buitenlandse financiële steun kon hetWangdue Phodrang Dzong herbouwd worden in de oorspronkelijke staat. Nu is men beter op de toekomst voorbereid. Op iedere hoek staat wel een brandblusser of brandhaspel.

Een van de grootste en mooiste forten (dzong) uit de zeventiende eeuw staat in Punakha. Het fort is verschillende keren door brand en overstromingen verwoest. Gelukkig wist men het Punakha Dzong weer te restaureren. In het fort zijn verschillende tempels. De grootste is ook open voor bezoekers. Binnen wordt op de wanden het levensverhaal van Bhoedda vertelt. In de tempel staan indrukwekkende en kolossale beelden van Bhoedda. Een prachtig gezicht.

De Haa vallei ligt tegen de grens met Tibet aan. In de vallei ligt een grote legermacht vanuit India om Bhutan te beschermen bij een eventuele Chinese invasie. De vallei is nog niet zo lang opengesteld voor toeristen. Wij overnachten in de Haa vallei in een homestay bij mensen thuis. Dit betekent ook dat we de lokale gebruiken overnemen. De maaltijd wordt op een kleed geserveerd. Gelukkig krijgen we er nog wel bestek bij.

Vanaf de parkeerplaats volgen we een smal stijgend paadje naar het Kila Goenpa nonnenklooster. Het klooster ligt tegen een steile berghelling op ruim 2.500 meter hoogte. Nonnen komen hier om te mediteren. Hier gaan sommigen voor jarenlange eenzaamheid. De meeste sluiten zich af voor drie jaar, maar zes en zelfs twaalf jaar komt ook voor. De tempel van het klooster is schitterend en gewijd aan bhoedda.

De Chelela bergpas is met 3.810 meter de hoogst berijdbare pas van Bhutan. Op de top hangen talrijke gekleurde vlaggen met gebeden. Door de wind op de hoge pas worden de gebeden door de wind verspreid. Het is bijzonder om tussen de duizenden vlaggetjes te wandelen.

Vandaag ben ik aangekomen op de internationale luchthaven van Paro, in Bhutan. De luchthaven is een van de spectaculairste vliegvelden ter wereld, door de ligging tussen de bergen. Tijdens de vlucht vanuit Delhi had ik al zicht op de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya. Een schitterend gezicht. Bij het naderen van Bhutan stuurde de piloot het vliegtuig de vallei in. Links en rechts bergen. Met een scherpe draai, vloog het toestel van Drukair richting Paro. Veilig landden we even later op de op 2.300 meter hoogte gelegen landingsbaan.

Het is nog vroeg in de ochtend en donker buiten wanneer ik samen met Maarten en Monique op weg ga naar Schiphol. We zijn voorbereid op een lange reis naar het kleine bergstaatje in de Himalaya: Bhutan. Om te komen in Bhutan, dat ingeklemd ligt tussen India en China, vliegen we eerst naar Frankfurt en stappen daar over naar Delhi. Rond twee uur s nachts komen we aan op de luchthaven Delhi. Hier hebben we voor een paar uurtjes een hotel kamer in een hotel nabij de luchthaven. De volgende dag vliegen we rond het middaguur door naar Paro in Bhutan.